شخص تو شخص

حدس می‌زنم (و شواهدی نیز دارم) که کوچِ مهدی نسرین به وبلاگِ شخصی‌اش ضربه‌ای به این وبلاگ و تعدادِ بازدیدکنندگان‌اش وارد می‌کند که شاید با آسیبی که پایین آمدنِ او از پشتِ‌بام [فلسفه؟] به آن‌ها که هنوز روی بام‌اند (و شاید ایضاً به آن‌ها که پایین بام اند) وارد می‌کند قابلِ مقایسه باشد. این کوچِ اختیاری حتی ممکن است به کاهشِ انگیزه‌ی دیگر نویسندگانِ این وبلاگ برای نوشتن در آن بیانجامد. پیشنهادِ من به مهدی برای جبرانِ این آسیب این است که نویسندگانِ این وبلاگ را به نویسندگانِ وبلاگِ شخصی‌اش اضافه کند. البته چون وبلاگِ مهدی «شخصی» است، ما هم متعهد می‌شویم تنها تأملاتِ شخصی‌مان را آن‌جا بنویسم.

در ضمن از ایشان می‌خواهم که لطفاً نردبانی را که از آن پایین رفته‌ دوباره سرجای‌ اولش بگذارد. حالتِ ذهنی فردی که با استفاده از نردبان از بامی که هنوز دیگرانی روی آن هستند پایین می‌رود و بعد نردبان را می‌اندازد چیست؟